Spieken mag
In de pauze wordt het helemaal duidelijk. Het zit diep die schooltijd. Die tijd die op iedereen toch veel indruk heeft gemaakt en vooral veel indrukken heeft achtergelaten.
Wat in het dagelijks leven not done is, is nu even nostalgie. De bonken worden met tegenzin afgegeven nadat het knikkerpotje op een haar na gemist werd. Touwtje springen met zijn vieren gaat vreemd genoeg een stuk minder soepel, het zingen van het bijpassende liedje echter nog moeiteloos en zonder nadenken. Ook de andere pauze spelletjes van toen worden met groot plezier en begeleid door veel “weet je nogs” gespeeld.
Voor de pauze hadden ze al zitten zwoegen en lachen bij Wereldoriëntatie, Nederlands en Blokfluitles. Nu iedereen weer in de klas zat na de pauze was het tijd voor de onvermijdelijke schriftelijke overhoring.
Het groepje luidruchtige dames achterin is ineens verdacht stil. Grote kans dat ze het spiekbriefje, dat we voor deze gelegenheid ergens verstopt hadden, hadden gevonden en er nu gebruik van maakten tijdens de overhoring. Juffrouw Erica had het in de gaten en liep langzaam richting de dames. De wangen kleurden roder en roder, het zenuwachtig gegniffel werd maar met moeite onderdrukt en geen van de dames durfde nog omhoog te kijken.
Juffrouw Erica was bij hun tafeltje aangekomen en verhief haar stem lichtjes zodat ze er zeker van was dat de hele klas kon meeluisteren. “Zo dames, lekker aan het spieken?” “Nee, nee echt niet hoor juffrouw” stamelde de brutaalste van het stel terwijl ze met een schuin schuldbewust oog de juffrouw aan keek. Toen Erica aanstalten maakte om te controleren of er daadwerkelijk een spiekbriefje aanwezig was, brak de zwakste schakel aan tafel meteen. “Zo erg dit. Zo erg” proestte ze uit tijdens een hevige lachbui. ‘Zo erg dit. Zit ik gewoon als volwassen vrouw met knikkende knieën en een hartslag van 180 om een spiekbriefje! Zo heerlijk dit!”
Aan het eind van het programma werden de rapporten uitgereikt. Team Bollebozen had de hoogste gemiddelde score van de dag en mocht de prijs in ontvangst nemen. Bij het afscheid nemen van deze gezellige groep hield Gerard de pas even in. “Sorry voor de propjes en vliegtuigjes Juffrouw Erica. Ik was de dader. Iets in mij zei dat ik deze unieke kans niet voorbij mocht laten gaan. Wat vlogen ze goed hè!”
Bij het opruimen troffen we één rekenmachientje dat nog aan stond. In het schermpje stond: lol lol hihi
